Blogumun adını değiştirsem mi acaba?Artık evde olmaya pek fırsat bulamıyorum,gerçi yazı yazmaya da bulamıyorum zaten,sorun da ortadan kendiliğinden kalkmış oluyor böylece...Zaman en değerli şey gerçekten,işe başladığımdan beri çok hızlı akıp geçiyor.Ben yapmam gerekenleri sığdırmak için peşinden koşuyorum sanki,ama genelde yakalayamıyorum,buraya yazamadım bir aydır,istiyorum daha sık yazayım ama olamıyor maalesef işte...
Kızıma ayırdığım vakit o kadar azaldı ki,başka şeyler yapmak ona haksızlık oluyor gibi geliyor.Erken uyuduğu için, onu kreşten alıp eve döndüğümde de bir süre mutfakta geçtiğinden doğru dürüst görmez oldum güzel kızımı.
Bu yeni hayat döngümüzün en zorlayıcı yanı Elif'in sabahları hala kreşe alternatif arayışları.Onu almaya gittiğimde ise kreşten ayrılmak istemiyor,yani gidene kadar bize(daha çok babasına)kök söktürüyor,sonra tüm gün iyi vakit geçiriyor.Sanırım biraz daha zamana ihtiyacı var.
Geçen haftasonu Belgrad ormanına pikniğe gittik.Ben daha önce gitmemiştim ama çok fazla kaybettiğim bir şey yokmuş.Ben çayır çimen seviyorum,oradaki manzara ve ağaçlık da çok güzel ama,kalabalık ve bakımsızlığı içimi sızlattı.Elimizde kalan bir avuç yeşili de böyle cahilce kirletmemiz çok üzücü...Ben tekrar gitmeyi düşünmüyorum,ama gidenlerin en azından çöplerini toparlayabilecek yetenekte olmalarını diliyorum.
Çocuklara açık hava iyi geldi.Keşke daha fazla yer olsa doğayla kaynaşabileceklari.
Gelecek hafta 23Nisan gösterisi yapacaklar kreşte.Elif de bir kaç faaliyette bulunacakmış,heyecanlıyız...İlk defa kızımı okul gösterisinde izleyeceğim,sanırım ağlarım:))
