Peşinden koşsak da yakalyamadığımız,hem içinde olup, hem dışında durduğumuzu sandığımız bir şey zaman...Nafile, hızına yetişemiyorum.İşe geri döndüğümden beri tek bir satır bile yzamadım bloga,yapamadığım pek çok şey var daha ama onları da burada tek tek yazıp kendimi kötü hissetmek istemiyorum.Çalışmak güzel,benim işimi yaparken en büyük karım,her gün yüzlerce insanla karşılaşmak.Bu insanların çoğunluğunu yabancılar oluşturuyor.Bazen bir Rus'la yarım yamalak Ruscamla anlaşmaya çalışıyorum(İngilizce anlaşmak zaten hiççç mümkün değildir),bazen herhangi bir dilde anlaşmanızın mümkün olmadığı insanlarla...En zoru, dilini paylaştığınız insanın sizi anlamaması mı, yoksa ortak bir dille anlaşamadığınızın anlamaması mı,karar veremedim henüz:))
İnsana bire bir hizmet veriyorsanız gerçekten zor bir iş yapıyorsunuz demektir ve dahası zamana karşı da yarışmanız gereken bir iş ise bu,hakikatten zordur.Zaman en başta da bahsettiğim gibi yarışılan bir şey haline geldiğinde ömrünüzden alır götürür.
Bütün bunlara rağmen yaptığım işten mutluyum,şartlardan değilse de:( O da bu ülkenin topyekün içinde bulunduğu bir durum,kim ağzını açsa işlerinin kötü gittiğinden bahsediyor da,bir tek bizi yönetenler herşeyin şapşahane olduğunu söylüyorlar.
Kızım büyüyor,kreşe gitmek hala problem olabiliyor ama,4 yaşında işe gider gibi evden ayrılmak zorunda kalmak kime olsa zor gelir diye düşünüyorum.Kreşteki arkadaşlarından aileleriyle tatile çıkanlar oldu,bizimki de tatile gitmemiz gerektiğini düşünüyor ve bunun mümkün olmamasına üzülüyor.İki günlük tatillere aldanacak biri değil ki nasıl yapacağız bilemiyorum.
Kreşten çocukları yüzme kursuna götürüyorlar,haftada üç gün birer saat,bunun tatmin edebileceğini düşünmüştük ama maalesef olmadı.Mutsuzluk devam ediyor:(
Beni çok özlüyor,ben de onu çok özlüyorum ama, bu ayrılık yaşanması gerekenden geçe kaldığı için mi,yoksa bizim duygusallığımız yüzünden mi bu dönemi atlatamıyoruz bilemiyorum.
Hayat son sürat devam ediyor,şimdilik bu kadar,yazmayı çok istiyorum,umarım daha sık yazacağim...
