Geçen gün düşündüm biraz bu konu hakkında, kendimi ne kadar tanıyorum? Hayatın beni zorlamadığı durum ve konularda kalırsam ne yaparım, nasıl davranırım? Yani daha önce başıma gelmemiş, hiç bir şekilde tecrübe etmemiş olduğum bir durumda kalmaktan söz ediyorum. Çok sevdiğim birini kaybettim mesela, ama onun kaybının intikamını almam gerekecek bir durumda kalmadım. Bu çeşit bir öfkeyi tanımıyorum, tanımam da gerekmez umarım.
Duyduğum haberler beni bunu düşünmeye itti aslında. O kadar çok acı hayat hikayesi duyuyoruz ki. Bu en acılarından biriydi. İki küçük çocuk, sistematik olarak taciz ve tecavüze uğruyorlar, kendi aile bireyleri tarafından, en güvenebilecekleri insanlar tarafından... Yazması bile ne kadar zor, resimler çizmişler, o kadar acı ki o resimlere bakmak... Çocuk bunlar ya, insanın havsalası almıyor. Nasıl ya? Nasıl olur diyor insan. İşte bu noktada adalet istiyor insan, o çocuklar için adalet, olmasın böyle insanlar, gün yüzü görmesinler istiyorsun. Tanımam gerekmiyor o çocukları, böyle bir duygu hissetmem için... Ama ya tanıdığım birinin başına gelse, ne yapar insan?
Herkesin içinde sakladığı bir parça kötülük yok mu? O üstüne titreyip büyüttüğünüz, kendi canınızdan çok sevdiğiniz birine, bırakın bunun yapılmasını, saçının teline zarar verilse yakmaz mısınız dünyayı? Ayağa kaldırmaz mısınız ortalığı? Ve istemez misiniz acı çektiğini görmeyi bunu yapanın? İçinizdeki kötülük, başkasına kötülük yapabilen yanınız hortlamaz mı?
Bilmiyorum... Bence kimseyi sevdiklerinin acısıyla sınamasın Allah, gerçekten kendimden korkarım. İnsan demem, Allah yarattı demem, diyemem... Sadece adalet duygusu bu öfkeyi bastırabilir. Ona olan inanç çok kıymetli benim için. Dilerim tüm suçlular cezalarını çeksinler, hiç kimsenin yaptığı yanına kalmasın. Masum, güçsüz, günahsız çocuklara yapılanların hele, benim nazarımda hiç affı yok...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder